Schizofrenia – choroba, która dotyka ok 1% społeczeństwa, jej głównymi objawami są:

• omamy słuchowe/wzrokowe,
  – uczucie owładnięcia (przekonanie, że ktoś kieruje naszym zachowaniem),
  – urojenia oraz inne zaburzenia myślenia (poczucie, że myśli są nasyłane lub odciągane z mózgu, że inni mogą je słyszeć),
  – zmiany emocji – uczucia stają się „spłycone”, spadek inicjatywy i energii, lęk, przygnębienie, rozdrażnienie,
  – wycofanie z kontaktów z innymi,
  – trudności z koncentracją,
  – zaburzenia snu,
  – brak dbałości o higienę osobistą.

Schizofrenia jest przyczyną poważnych zmian w psychicznymi społecznym funkcjonowaniu chorych osób. U części chorych zmiany te mogą mieć charakter przemijający, ale w większości przypadków powracają co jakiś czas, lub przechodzą w proces przewlekły.

Depresja – częstość w społeczeństwie tej choroby sięga aż 17%, obniżenie nastroju jest długotrwałe i niezależne od okoliczności, główne objawy:

• Obniżony nastrój (smutek i przygnębienie),
  – Utrata zainteresowań i zdolności do przeżywania radości,
  – Lęk,
  – Spadek energii, obniżona aktywność, wzmożona męczliwość,
  – Osłabienie koncentracji uwagi i zdolności zapamiętywania,
  – Zaniżona samoocena i brak wiary we własne możliwości,
  – Nasilenie poczucia winy i małej wartości, brak wiary w siebie, poczucie bezradności i beznadziejności,
  – Zmniejszenie zainteresowań, osłabienie kontaktów z otoczeniem, izolowanie się od ludzi, spadek zdolności do pracy, zaniedbywanie higieny osobistej, kłopoty z podejmowaniem decyzji,
  – Pesymistyczne widzenie przyszłości,
  – Myśli i tendencje samobójcze, rozważania o śmierci, myśli, „że, lepiej byłoby się nie obudzić”, utrata sensu życia,
  – Zaburzenia snu i apetytu
  – Bóle różnego rodzaju

Zaburzenia depresyjne są również częścią choroby afektywnej dwubiegunowej, w której jako przeciwny biegun występuje mania – czyli chorobliwe podwyższenie nastroju i napędu z towarzyszącymi objawami zaburzeń snu, niekiedy urojeniową interpretacją rzeczywistości.

Lęk – zaburzenia lękowe należą do najczęściej występujących w psychiatrii, mogą towarzyszyć innym chorobom psychicznym. Do zaburzeń lękowych należą fobie różnego rodzaju, w tym fobia społeczna, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne.

Do objawów zaburzeń lękowych należą m.in.

• przyspieszone bicie serca,
• ból w klatce piersiowej,
• duszność,
• zawroty głowy,
• niepokój,
• wtórny strach przed śmiercią (umieraniem),
• strach przed utratą kontroli nad sobą,
• strach przed chorobą psychiczną.

Otępienie –  jest zespołem spowodowanym chorobą mózgu, zwykle o charakterze przewlekłym lub postępującym, w którym zaburzone są takie wyższe funkcje poznawcze, jak: pamięć, myślenie, orientacja, rozumienie, liczenie, zdolność uczenia się oraz język. Osłabieniu funkcji poznawczych towarzyszą zwykle: obniżenie kontroli emocji, kontroli impulsów, zaburzenia zachowania i motywacji. Otępienie zazwyczaj wpływa destrukcyjnie na przebieg podstawowych aktywności życiowych chorego (dbanie o higienę, ubieranie się, jedzenie itd.).

Najczęstszą przyczyną otępienia jest choroba Alzheimera (50-60% przypadków), a drugą w kolejności jest otępienie naczyniopochodne. Częste jest także otępienie o mieszanej etiologii.

Główne objawy to:

• Zaburzenia pamięci (najwyraźniejsze w zakresie uczenia się nowych informacji) oraz zaburzeń innych funkcji poznawczych (osądu, myślenia, planowania, organizowania, ogólnego przetwarzania informacji, języka),
  – Zaburzenia funkcjonowania w zakresie codziennego życia,
  – Zachowana świadomość otoczenia (zachowana zdolność rozpoznawania otoczenia),
  – Chwiejność emocjonalna, drażliwość, wybuchowość, apatia, obniżenie nastroju, prymitywizacja zachowań społecznych.

Uzależnienie – okresowy lub stały przymus wykonywania określonej czynności lub zażywania psychoaktywnej substancji chemicznej. Do uzależnień zaliczamy uzależnienie od alkoholu, narkotyków, ale również uzależnienia behawioralne np. uzależnienie od gier komputerowych, zakupów czy seksu.

Objawy uzależnienia od alkoholu (analogiczne do innych uzależnień)

• Silna potrzeba lub przymus picia alkoholu.
• Trudności w kontrolowaniu rozpoczęcia lub zakończenia picia lub ilości wypijanego alkoholu.
• Wystąpienie zespołu abstynencyjnego po odstawieniu lub zmniejszeniu dawki alkoholu, przejawiające się charakterystycznymi objawami alkoholowego zespołu abstynencyjnego lub przyjmowaniem tej samej (lub bardzo podobnej substancji) w celu zmniejszenia nasilenia lub uniknięcia objawów zespołu abstynencyjnego.
• Objawy tolerancji, takiej jak zwiększanie dawki alkoholu w celu uzyskania efektów, które początkowo były wywołane przez dawki niższe
• Narastające zaniedbywanie innych przyjemności lub zainteresowań z powodu picia alkoholu; zwiększona ilość czasu poświęcona zdobywaniu alkoholu, jego piciu lub odzyskiwaniu równowagi po wypiciu alkoholu.
• Kontynuowanie picia pomimo oczywistych dowodów na występowanie szkodliwych następstw, takich jak uszkodzenie wątroby na skutek intensywnego picia lub obniżenie nastroju następujące po okresach picia dużych ilości alkoholu.

Zaburzenia odżywiania

Zaburzenia odżywiania dzieli się na 2 grupy:

• zaburzenia specyficzne (anorexia nervosa, bulimia nervosa)
• zaburzenia niespecyficzne (zespół przeżuwania, zespół nocnego jedzenia, jedzenie kompulsywne, napady objadania się)

Zaburzenie z napadami objadania się – jest to zaburzenie odżywiania się polegające na powracających sytuacjach napadowego objadania się (w czasie którego osoba spożywa obiektywnie duże ilości jedzenia, biorąc od uwagę okoliczności), a towarzyszy temu poczucie utraty kontroli, przy braku ekstremalnych zachowań związanych z kontrolą wagi

Kryteria diagnostyczne:

1. Powtarzające się epizody niepohamowanego jedzenia
2. Współwystępowanie z powyższym przynajmniej trzech następujących objawów:

• Jedzenie dużo szybsze niż normalnie
• Jedzenie aż do nieprzyjemnego uczucia pełności
• Jedzenie dużych porcji jedzenia pomimo nieodczuwania fizycznego głodu
• Jedzenie w samotności z powodu wstydu/zakłopotania jedzeniem
• Odczuwanie wstrętu do siebie, depresji lub winy po przejedzeniu

1. Wyraźne cierpienie dotyczące niepohamowanego jedzenia
2. Występowanie niepohamowanego jedzenia co najmniej raz w tygodniu przez trzy miesiące
3. Brak powtarzających się czynności kompensacyjnych w związku z niepohamowanym jedzeniem.